Kulang pero Kumpleto...

Malungkot nanaman ako. Isang bagay na di ko maiwas-iwasan sa mga oras na wala akong mapaglibangan. Parang sobrang bigat ng pakiramdam ko, gusto kong sumigaw… Waaaaaaaaahhhhhh! Gusto kong tumakbo, malayong malayo… Dun sa lugar na tahimik, dun sa lugar na mahahanap ko ang sarili ko… Dun sa lugar na magiging kumpleto ako…

Ang dami kong bagay na gustong gawin. Mga simpleng bagay na alam kong sobrang makapagpapasaya sa’kin. Gustong gusto ko ng lumaya sa maliit na mundong iniikutan ko ngayon. Gusto kong magawa lahat ng gusto ko habang walang ibang iniisip kundi sarili ko at hindi ang sasabihin ng ibang tao…

Kung pwede lang ipunin lahat ng luhang iniiyak ko sa tuwing di ko mahanap ang sarili ko, kapalit ng walang katapusang saya. Kung pwede lang lumabas sa sarili ko… Kung pwede lang may pang-vacuum ng problema, yung wala ng matitira at puro saya na lang ang mararamdaman ko…

Kaso hindi, kailangang harapin ko to. . .

Maraming kulang. Marami akong iyak. Marami ako tanong. Maraming bagay na malabo. Marami akong gusto. Pero ayokong sumuko dahil alam kong mahahanap ko rin lahat ng sagot. Mahahanap ko rin lahat ng kulang sa buhay ko. Mahahanap ko rin ang sarili ko.

Sa lahat ng pagkakataon, marami akong dasal.

At ang pinakaimportante sa lahat,
ang Diyos sa puso ko…

At sa bagay na yun. . .
dun ako nagiging KUMPLETO.

MANHID vs MARTIR

MARTIR: Anong pakiramdam ng walang pakiramdam?

MANHID: Wala. Kaya nga walang pakiramdam diba.

MARTIR: (Kinurot si manhid)

MANHID: Araaaaaaaaayyyy!

MARTIR: (Natawa) O akala ko ba wala kang pakiramdam?!

MANHID: (Kinurot din si martir)

MARTIR: Araaaaaaaayyy!

MANHID: O ikaw? Ba’t ka umaray, e diba kaya mo lahat ng sakit?!

MARTIR: Magkaiba ang mga salitang ‘Kaya ko ang sakit’ sa ‘Kinakaya ko ang sakit’.

MANHID: Ganun din yun! Parehong katangahan ang ibig sabihin!

MARTIR: Ah ok. E kung ako tanga, ano ka? Disabled?

MANHID: Ha? Tanga ka talaga e no? Di mo alam ang pinagsasabi mo. Paano ako naging disabled?!!!

MARTIR: Sige, iisa-isahin ko sa’yo… Una, Bulag ka kasi di mo nakikita lahat ng sakripisyo naming mga martir! Pangalawa, Pipi ka kasi di mo kayang sabihin ang totoong nararamdaman mo! At pangatlo, Bingi ka kasi ‘di mo naririnig ang sigaw sa lahat ng sakit na nararamdaman namin!

MANHID: Ah ganun?! E isa isahin ko din kaya sa’yo kung bakit ka tanga?! Una, wala namang nagsabing magsakripisyo ka, ikaw lang naman ang nagpapaalipin sa sarili mo! Pangalawa, di mo rin naman kayang magpakatotoo sa sarili mo kasi puro puso ang pinapagana mo, mag-isip ka! Gamitin mo rin yang utak mo! At pangatlo, ‘wag mong sabihing sinisigaw mo lahat ng sakit dahil ang totoo, tinatago mo lahat ng nararamdaman mo kahit alam mong di mo na kaya!

MARTIR: Ok. Tanggap ko naman lahat yun e. Kaya kong aminin lahat yun sa sarili ko. E ikaw ba? Hindi diba? Kasi nga manhid ka.

MANHID: Wala akong kailangang aminin sa sarili ko dahil lagi kong ginagamit ang utak ko. Mas gusto ko ng maging ganito kaysa maging katulad mo…

MARTIR: (Ngumiti) Oo nga. Wag mo ng subukang maging ako, kasi susuko ka lang. Pang matapang lang ang pagiging martir.

MANHID: (Nagalit) At anong ibig mong sabihin?! Duwag ako?!!!

MARTIR: Oo. Di mo kasi kayang harapin ang problema. Minsan, mas kailangan mong gamitin ang puso para mas maintindihan mo lahat ng mga bagay. Alam kong di maiintindihan ang isang bagay kapag di ginamitan ng utak… pero may isang parte sa buhay na hindi nauutusan ng utak ang puso. Katulad ko, kahit alam kong nahihirapan na ko, alam ko masaya ako sa ginagawa ko at di ko na kailangang makinig pa sa kung sino. . .

MANHID: Masaya rin naman ako sa ginagawa ko ha.

MARTIR: Masaya ba ang walang pakiramdam?

MANHID: Oo. Malaya ako sa sakit. Walang problema… Masaya. . .

MARTIR: Hindi. Hindi ka masaya…

MANHID: Ikaw rin naman e, kung masaya ka man... Marami pa ring kulang. . .

MARTIR at MANHID: Pareho lang tayong may kulang…

---And the conversation end up there. . .

HAPPYness in YOU

What makes me HAPPY?

It’s when I woke up in the morning, looking on my phone with lots of messages and most of them were from YOU.

It’s when the simple text says, Good morning baby! I love YOU! =) (with the continuation: Eat breakfast ok?)

It’s when you ask me to go out… Just to go out. And we both ask each other where to go? Then we’ll just smile and come up with the same idea. . . Tara! FOOODTRIP!

It’s when we both talking ‘bout lots lots of things, endless topics with superrr laughtrips!

It’s when you’re driving and slowly hold my hand just to tell that you love me. . .

It’s when the lines of the song makes us stare at each other and we’ll both smile, a kilig smile that somewhat says, Mahal na mahal kita… :)

It’s when you fix my hair and making me your baby.

It’s when you kiss my forehead and hugs me tight saying, Don’t leave me please? I love you…

It’s when I’m crying and you’ll get mad then tell me that there’s nothing to worry ‘coz you’re just there for me…

It’s when you’re not just a boyfriend for me… But rather, a BEST BESTFRIEND.

It’s when we fight and I’ll say sorry then you’ll just whisper, Sssh… Wala kang kasalanan. I’m sorry…

It’s when you admit that you made a mistake and make things ok.

It’s when you’re always willing to start again and forget what happened on the bad yesterday.

It’s when you’re always including me in your dreams, setting everything to be with me.

It’s when you make me the

happiest and luckiest girlfriend

in the world for having YOU…

And, It’s when I go to sleep, thankful to GOD that 

I found my happiness in YOU. . .

 

I love you baby. . . ♥

Payaso

  

Lagi syang nakangiti, maraming baon na biro. Kung may bayad nga lang ang mga halakhak sa mga biro niya, marahil… milyonaryo na ang payasong kakilala ko.

Parang hindi siya nauubusan ng enerhiya sa katawan. Sobrang kulit at harot niya. Ang mga tao sa paligid niya, suko na sa sobrang pagtawa. Pero ibang klase ang payasong yun… ayaw paawat. Para bang wala siyang problema. . .

Lumipas ang ilang oras, nalibang ako sa isang tabi habang pinapanood siya… Hindi ko namalayang wala ng gaanong taong nanunood sa kanya. Pero tuloy pa rin siya sa pagpapatawa kahit tatlong tao na lang yata ang nandun...

Ilang oras pa ang lumipas, wala ng taong natira.

Huminto na syang magbiro at umupo sa isang tabi… Nakita ko ang pagkapagod sa mga mata niya. Napansin kong nahihirapan na din siyang huminga. Hanggang sa dahan dahang tumulo ang mga luha sa mga mata niya. Mabilis niyang pinunasan ang mga ito, sabay tingin sa paligid. . .

Nagtago ako.

Nang wala siyang makitang tao sa paligid… Hagulgol na lamang niya ang narinig ko. Isang malakas na iyak na hindi ko inaasahang manggagaling sa payasong iyon.

Dahan dahan niyang tinanggal ang masayang maskara sa kanyang mukha. Isang malungkot na pagkatao ang nakita ko. Bumigat ang pakiramdam ko ng mga sandaling iyon. Nasaan na ang masayang payaso na nakilala ko?

Lumapit siya sa isang salamin na malapit sa inuupuan niya. . .

Teka! Sandali! Bakit sarili ko ang nakikita ko sa pagharap niya sa salamin? Bakit ako umiiyak?

Huminga ako ng malalim. Hay… Oo nga pala. Tapos na ang palabas. Wala ng nanunood… Hindi ko na kailangang magsinungaling. . .

ang payaso at ako ay iisa.

May mga bagay sa mundo na kahit takbuhan natin, kailangan pa rin nating harapin. Mga maskara na kailangan nating tanggalin… Mga katotohanang hindi natin maipakita sa iba ngunit kailangang aminin para sa sarili natin. Mga sandaling hindi dapat sayangin, kundi ay sulitin. Mga kaliit-liitang bagay na kailangan ring mahalin. . .

At mga bagay na kailangan ding idaan sa tawa 

kahit hindi na natin kaya. . .

Where’s the OUTSIDE WORLD?

“Dapat ganito, Dapat ganun…” I grew up limiting myself from the things that I wanted most (or should I say, I ‘NEEDED’ most).

Sad truth, I am a prisoner of my own life. I am limited. And YES! I am tired, so tired of getting used to it. I am literally a human robot, someone’s controlling me.

I am too tired of running… I want to walk for a while but I CAN’T.

And so then I realized, Sa pagtakbo ko, ang dami kong nalalagpasang magagandang bagay. Hindi ako makahinto, hanggang lingon lang ako…

I’m still running. . . At hindi ko alam kung ano ang hinahabol ko. Paikot ikot na daan, walang katapusan. . . 

Then I asked myself,

WHERE’S THE WAY OUT? 
WHERE’S THE OUTSIDE WORLD???

“Bakit sila pwedeng ganun? Bakit ako hindi?” I lived with this question for so many years.

Mom and Dad, I AM NOW 20. Please let go of me for a while. Please loosen up this ‘thing’… Sobrang sakal na po ako. I’M SORRY. :’(

“HINDI PWEDE.” That’s the only thing I heard.

And now I am here, at the corner of my room…

Refreshing.. Refreshing.. Refreshing the positive side of the sad story.

This is just a small prob para sa iba, not a big thing either. But no, try to play my role. I’m telling you, susuko ka.

I cried. And a part of me is saying, All this time, puro sila ang iniisip mo. Magbigay ka naman para sa sarili mo. Wala ng natira para sa’yo. . .

But HOW?

How could I get back the happiness and contentment that I’ve lost? How can I find the key to get out of here? HOW???????????????????????????????????

This is just one of the countless questions from a limited person w/ unlimited hopes.

And still don’t know the answers.

But I still keep on going. Still searching…
Still believing…

That someday, somehow. . . I will find my way out.

And live the life I hoped for,

ON THE OUTSIDE WORLD. . .

mi xtendedstoria

So then, I started this blog to share with you the 
'behind the scenes' of my funny world... :)

And YES! My story is extended for YOU!. . .